කළ ගුණ...

කරල් කිරි වැද
බර ගොයම් ගස
කලල් මිහිකත
සිප වැළද‍ගෙන
පැවසුවා ආදරෙන්
නුඹයි මට
දුන්නෙ අත්වැල
වදන්නට
මේ දරු කැළ..

සොරාගෙන ආදරය...

සියපත
සුවද විහිදා
බලා සිටියාය
විල මැද
එනතුරා
උදෑසන හිරු රැස..
ඒ අතර
කොහේදෝ සිට
ආව බමරෙක්
රොන් සොරාගෙන
මල රවටගෙන..
එබමර සොර
වින්ද ඒ සුව
‍නුදුටුවේම ද
නුදුටු විලසට සිටියේ ද
ඉර නුඹ...

වැස්ස සහ මම...

මම ජැක්,
බෝංචි ඇටයක් දෙකක්
හිටවලා
වැල හැදෙනකම් බලා සිටි...
රත්තරං බිජු දාන
කිකිළියක්
කෙකර ගානව ඇහුන
මට නිතර...
ඊයෙ රෑ නින්දෙන්ම
මම ගියා
බාගයක් දුර
වැල දිගේ...
සීතලයි වළාකුළු ළංවෙද්දි.
ඇහැරිලා බලද්දි
වහිනවා
හෙණ ගගහා...
වසා කවුළුව
මම ගියා නින්දට.
එළිවෙලා බලද්දී
යටවෙලා කොරටුවම...
නගින්නට තියා
දැන් මට
එල්ලෙන්නවත් වැල් නැත...
නිසා මේ ගංවතුර.