ඡන්ද ඉල්ලීමක්

සිනා නුඹේ මට මතකයි
පෝස්ටරේ තිබුනා
ගෙදර ආව වෙලාවෙ මම
යාන්තමින් දුටුවා
නුඹ වටේට කැහැටු ගැහුනු
ගමේ එවුන් හිටියා
නුඹ විතරක් ඉරක් වගේ
තේජසේට දිලුනා
හැන්දෑවට පන්සලේදි
පූජාවක් තියලා
හාමුදුරුවො එයා ගානෙ
ජන රැළියක් දුන්නා
අණ්ඩ දාපු සරම් ඇඳන්
අපිත් කතිර ගැහුවා
යන්ඩ කළින් නුඹ ආයෙත්
අපිට අතක් වැනුවා
ගිය ඡන්දෙන් පසුව දැකපු
මගෙ උත්තම මුනිඳු
අපි දෙනවා මෙදා සැරෙත්
අං එන්නට පළමු
අපේ සැපත් අරන් යෙහෙන්
වැජඹෙන්නයි මුනිඳු
අපිටත් හැකිනම් පොඩ්ඩක්
සලකනු මැන නිරිඳු

කාන්තාරයේ කඳුළට

රෑන ගිරව්
රන් කරලට ආල වඩද්දී
හීන අරන්
නුඹෙ උකුළට ආව සිඟිත්තී
ගීත නොදත්
රළු දෑතක අද නැළවෙද්දී
මරු කතරක
කාසි හොයන මගේ දිළින්දී

කඳුළු වලින්
වැලි කතරේ වැවක් තනද්දී
මිරිඟුව අද
මගේ හිතේ නුඹව මවද්දී
සිඟිති දෝණි
පන් පැදුරේ හීන දකිද්දී
නුඹ නැති
පැල්පත අඳුරුයි මද්දහනේදී

කාසි කුමට
ජීවිත ඇපයකට තියෙද්දී
සතුට කොයිද
නුඹ ඇඳටම වී යළි එද්දී
එන කන්නෙට
යාය මඬිමු අඬහැර මැද්දේ
යළිත් වරෙන්
මගේ රටට මගේ සිඟිත්තී

ඉඩෝරයේ වැළපිල්ල

හිනැහෙයන් බිසව්නේ
උඩඟුකම් දුරලා
මිනිසුන් හඩන්නේ
පැන් පොදක් ඉල්ලා
හිරු වසාපන්නේ
මේඝ සළු එලලා
කඳුළු හෙලපන්නේ
මිහිකතම සනහා

ගොවි පුතු මියෙන්නේ
යාය මියැදුනු නිසා
ගෙවිළියන් හඬන්නේ
උකුළ හිස් වුනු නිසා
පොඩි එවුන් අඬන්නේ
අටුව හිස්වුනු නිසා
එළදෙනුන් හඬන්නේ
තණ යාය මුඩු නිසා

එක පැයක් හඬාපන්
වැව එයින් පිරෙනවා
තව පැයක් හඬාපන්
යාය පණ ගහනවා
මුළු දවස හඬාපන්
ගම සිනහ නඟනවා
එය බලා හිනැහියන්
නුඹට පින් ලැබෙනවා

ගැත්තාගේ ගීතය

මිටියාවත් පමණි වතුරෙන් පෙළෙන්නේ
කඳුගැට හැමදාම වතුරෙන් රැකෙන්නේ
හිරු හැමදාම කඳුගැටයයි සිඹින්නේ
මිටියාවත් කැකුළු උපතෙම මියෙන්නේ

පුවක් ගෙඩි පමණි ගිරයෙන් කැපෙන්නේ
පුවක් කවදාද ගිරයක් තලන්නේ
විටක් වී වුවත් යළි යළි තැලෙන්නේ
පුවක හැමදාම ඇයි දුක් විඳින්නේ

කොඳු ඇට නැවෙනවා අග හිඟ ආ දාට
නැවුනු කොඳු කෙලෙස හිස බර දරාවිද
හිස බර නිසා සැතපෙන්නට හිතයි මට
සැතපෙන ඇසිල්ලට හිතගොස් හැතැප්මක

අනේ කුවේණි

කුවේණියේ නුඹ
මායම්
හැටහතරක් එකට අරන්
හිසින් අඩක්
මුඩුකර ආ
විජය
වසඟයට ගත්තත්
උපන් බිමෙන්
සුර අඟනක්
අරන් ඇවිත්
එක දවසක්
දරු දෙදෙනා සමඟ
නුඹත්
එළවන්නට හත් ගව්වක්
විජය ගත්තෙ විනාඩියක්
සහ
තප්පර දෙකක් තුනක්

සොඳුරු පා පහරක්

පැය  ගනනක් පුරා
එක දිගට
දරා සිටියෙන්
දහස් ගනනක්
පා යුග...
විඩා බරව උන්
පදික වේදිකාවට
මා තබන විට
පියවර...
සවිවර නොකර
මෑතකදි එහි ඉන්දුව
ගල් කැට,
අසමබර කර
මා ගත...
සැලසුවා මට
වැතිරගන්නට
ඈ මත...
බෝ දුර නිසා නිවසට
වැතිරුනෙමි මම ඇය මත
ඉවසගෙන
වේදනා මා ලද...
කෑවනම් බීවනම්
ගෙදර පල කියාගෙන
එහි පැමිණුන
කාකි ඇඳුමක කෙළවර
යසට වැජඹුන මිරිවැඩි
සිපගෙන මා මුව
කරගත්තේය සපථ
මාද මිනිසෙක් වන බවට
රතුපාට ලේ ගලන...

හැරදා ගියත් මා එන්නම්...

රජරට රැජිණිය මා ගෙන යනවද
ඇය මා හැරගිය කොළාම් තොටට හෙට
බලාපොරොත්තුවෙ සුවඳ දැනෙන්නට
අවසන් පණ නළ යන්නට පළමුව

ජීවිතයට හිමි කඳුළම අරගෙන
ගෙත්තම් කරන ඇගේ ජීවිතයට
කඳුළු පිසදමා සිනා ගෙනෙන්නට
ඉදිකටු තුඩට වඩා පුළුවන් මට

කුවේණියනි ලංකාපුර රජවුන
කිමද ගියේ අතහැර සිය පරපුර
තනිකම දැනෙනවනම් රජු නැතිවිට
මම ළඟ ඉන්නම් කඳුළු පිසින්නට

තිස් එක මගේ ඇසින්

සමරන්න හේතුවක් මිස
හෙට කොයිද
නව ඉරක්..
අද වගෙම තව දිනක්
තිස් එකට තව එකක්
අතේ ඇති තුට්ටුවට
කෙළවන්න හේතුවක්..
හදාගෙන අපිම අද
අපිට විකිණෙන රටක්
මුදල් දී ගන්නවා
සතුට සැනසුම ටිකක්..
මල්වෙඩිල්ලක් වගේ
පණ තියෙන ජීවිතත්
පහු දිනට අමතකයි
වෙඩිල්ලත් ඒ හඬත්..
අපි යළිත් දුවනවා
සමරන්න තව දිනක්
සොයන්නට හේතුවක්
සමඟ කහවනු ටිකක්...
ඔබ සැමට සුබ නව වසරක්!